Վ․ Տերյանի <Գարնանամուտ> և <Հայտնություն> բանաստեղծությունների ընդհանրությունը այն է, որ երկուսն էլ պասմում են գարնան մասին։ Նաև գարնան գեղեցկության առատության և ազատության մասին։ Հեղինակը այդ բանաստեղծությունների շնորհիվ ուզում էր ասել, որ գարունը իր ամենասիրած տարվա եղանակն է։

Ողջո՛ւյն քեզ, արև, ողջո՛ւյն քեզ, գարուն,

Երկուսդ նախշուն, երկուսդ բարի,

Փրկեցիք ինձ ձմռան չար հոսանքից։

Հիմա ես ազատ եմ, հիմա ես ուրախ,

Ուրախությունս է աճում կիլոմետրերով,

Ընկերներս համացանցից դուրս եկան,

Գարնանն ու արևին տեսան,

Ուրախություննից պայթեցին,

ԵՎ նրանք նույնպես միասին ասացին՝

Ողջո՛ւյն քեզ, արև, ողջո՛ւյն քեզ, գարուն։

«Հին օրհնություն»  բանաստեղծության արտահայտած գաղափարը այն էր, որ բոլոր երեխաները պատերազմի սթրեսը չտեսնեն։ Նաև սովը, մահեր տեսնելը, այդ ամենը չտեսնեն երեխաները։ Դրա համար էլ երեխաներին բոլոր մեծերը օրհնեցին․ «Ապրե՛ք, երեխե՛ք, բայց մեզ պես չապրեք»։

Հին աշխարհքը ամեն օր
Հազար մարդ է մտնում նոր,
Հազար տարվան փորձն ու գործ
Ըսկսում է ամեն օր։

Նա փորձել է ասել, որ մեր աշխարհում ամեն օր ծնվում են նոր մարդիկ, և ամեն տարվա փորձ ու գործ սկսվում է ամեն օր, այսինքն՝ ամեն ինչ կրկնվում է։

Իմ գրադարանում կան շատ գրքեր, որոնք շա՜տ տարբեր են։ Այնեղ կան հեքիաթներ, քառյակներ, ատլասներ, տարբեր հանրագիտարաններ, պատմվածքներ, վեպեր և այլն։ Ես համալրում եմ իմ գրադարանը տարբեր ձևերով, օրինակ՝ գիրք առնելով, նվերներ ստանալով և այլն։ Ես նախընտրում եմ կարդալ ծիծաղելի գրքեր։ Միակ գիրքը, որը նվեր եմ ստացել և դեռ չեմ հասցրել կարդալ, Գրքի տոնին նվեր ստացած «Աշխարհի մեծագույն վաճառականը» գիրքն է։

Իմ վերջին կարդացած գրքերն էլ Աստրիդ Լինդգրենի «Էմիլը Լյոնեբերգայից», «Կեցցե՛ Լյոնեբերգացի Էմիլը» վեպերն են, որոնք իմ տեսագրությունում բոլորիդ առաջարկում եմ ընթերցել: