Ուրախություն նվիրող մարդուկը
Կար-չկար, մի մարդուկ կար։ Նա բոլորին ուրախություն էր նվիրում։ Մի օր մադուկը տեսավ մի այլ մարդու, որը բոլորին տխրեցնում էր։ Եվ ուրախություն նվիրող մարդուկը հարցնում է տխրեցնող մարդուկին․
-Այ մարդ, ի՞նչ ես անում։
-Ես բոլորին տխրեցնում եմ։ Իսկ դու ի՞նչ ես այստեղ անում,- ասաց տխրեցնող մարդը։
-Ես բոլորին ուրախացնում եմ, իսկ դու խանգարում ես ինձ, չես թողնում, որ մարդկանց ուրախացնեմ,- ասաց ուրախություն նվիրող մարդուկը և ավելացրեց,- դու ուզու՞մ ես ինձ օգնել։
-Քեզ ի՞նչ օգնություն է պետք,- հարցնում է տխրեցնող մարդուկը։
-Ինձ պետք է բոլորին ուրախացնել։
Իսկ տխրեցնող մարդուկը պատասխանեց․
-Ոչ, ես չեմ սիրում մարդկանց ուրախացնել, որովհետև ինձ դուր է գալիս, երբ բոլորը տխրում են։
-Բայց տխրեցնելը շատ վատ բան է,- ասաց ուրախություն նվիրող մարդուկը,- քեզ դուր կգա՞ր, եթե քեզ տխրեցնեին։
-Ոչ։
-Բա դու ինչու՞ ես տխրեցնում մարդկանց, եթե իրենք քեզ չեն տխրեցնում։
-Չգիտեմ,- պատասխանում է տխրեցնող մարդը։
-Մի լավ մտածիր, ուզու՞մ ես քեզ բոլորը սիրեն։
-Այո։
-Ուրեմն դու իրենց պիտի ուրախացնես, ու քեզ բոլորը կսիրեն, դու էլ այլևս չար չես լինի։
-Լավ, ես քեզ կօգնեմ։
Տխրեցնող մարդը բոլոր նրանցից, ում տխրեցրել էր, ներողություն խնդրեց։ Եվ այդ օրվանից ուրախություն նվիրող մարդուկը ունեցավ հավատարիմ օգնական։